یه غریبه

گفتی :

[ اینجا همه هر لحظه می پرسند "حالت چطور است؟" ؛

اما کسی یکبار از من نپرسید :" بالت ...؟"[ 

 حال ، بگذار تا من بگویم :  

زخمی ِ زخم زبان ، پر و بالی برای پریدن ندارد...

کوچه پس کوچه های این روزمرگی ، بوی " نا " می دهد...

.

.

.

گاهِ رفتن است...

 دلم را می گذارم توی چمدانم و روی آن برچسب می زنم : " شکستنی! "

 و مثل خاطراتی که تنها یادشان ماندگار می شود،

آرام آرام ، بی آنکه چشمان ِ بارانی م را نظاره گر باشی ،

 از خیالت عبور می کنم...