امید

حال این روزهایم

یکسره شبیه همان تکه ی پرمعنا و به یاد ماندنی

فیلم "طلا و مس" است ...

همان لحظه ای که

آقا سید غمگین تر و نا امید تر از همیشه ...

پشت دار قالی نشسته بود

و هر رج که می زد زیر لب زمزمه می کرد:

الهی وَ رَبّی مَن لی غَیرُک ...

اَسئَلُه کَشفَ ضَری و النظُر فی اَمری ...