با بعضی ها از صلا نمی شه "معمولی" بود
یا باید نزدیکترینت باشن
یا اصلا تو زندگیت نباشن. ..!!
پانوشت : درد دلی میکنم با خواننده گان خوب مقر موعود مثل قبلا ها:
در ادامه مطلب بخوانید...
هر آدمی یه خصوصیت منحصر به فردی برای خودش داره.خصوصیت و شخصیتی که اون فرد رو از بقیه جدا میکنه ...شاید متانت و وقار ... شاید سر به زیر بودن و خود ساختگی؛و حتی ساده بودن و معمولی بودن!
نمی دونم ولی وقتی به خودم نگاه میکنم... اینو میبینم؟!...
معمولی بودن در زندگی، میتواند سخت ترین وضعیت ممکن باشد...
منظورم از "معمولی" همان است که عالی و ایده آل و منحصر به فرد و کمیاب و در پشت ابر ها نیست، بلکه همین جا، روی زمین، کنار ما، فراوان و بسیار هست.
قدیم ترها غصه میخوردم "ترین" نیستم،ضعیف بودم آن روزها، دنیایم آنقدر
کوچک بود که با بیشتر شاخص های "ترین" زندگی کرده و خود را مقایسه می کردم.
و این ترین بودن آدم را ضعیف و شکننده می کند.
اما امروز فهمیده ام که معمولی بودن شجاعت می خواهد.آدم اگر یاد بگیرد
معمولی باشد نه نقاشی را میگذارد کنار، نه دماغش را عمل میکند، نه غصه می
خورد که ماشینش معمولی است، نه حق غذا خوردن در یک سری از رستوران های
معمولی را از خودش میگیرد، نه حق لبخند زدن به یک سری آدم ها را، نه حق
پوشیدن یک سری لباس ها را.
حقیقت این است که "ترین" ها همیشه در هراس زندگی می کنند. هراس هبوط در
لایه آدم های "معمولی". و این هراس می تواند حتی لذت زندگی، نوشتن، درس
خواندن، نقاشی کشیدن، ساز زدن، خوردن، نوشیدن و پوشیدن را از دماغشان
دربیاورد.
تصمیم گرفته ام خودِ معمولی م را پرورش دهم. نمی خواهم دیگر آدم ها مرا فقط
با "ترین" هایم به رسمیت بشناسند. از حالا خودِ معمولیم را به معرض نمایش
می گذارم و به خود معمولیم عشق می ورزم و از همه درخواست دارم فقط با منِ
معمولی آشنا شده و به حقوق معمولیم احترام بگذارند. من خانه معمولی خواهم
داشت، در پی دارائی معمول و اتومبیل معمولی خواهم بود. چهره ام و لباسهایم
معمولی خواهد بود. ولی سعی خواهم کرد عقل و خرد ودانشم را تعالی ببخشم....
ادامه شو فردا مینویسم حرف زیاد دارم ولی کار پیش اومد....
آدمها فقط در یک چیز مشترکند، متفاوت بودن...
من ساده ام و معمولی.....همین
