ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﺧﻢهایت ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺭ نمک می پاشند ...
ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻬﺎﯾﯽ
ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﺖ ﺳﺮﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻧﺪ .... ﻭ در
ﺷﺒﻬﺎﯾﺖ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ
ﺍﺯ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ .... ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ
ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﺍﺯ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﻫﺎﯾﯽ...... ﮐﻪ ﺩﺭﮐﺸﺎﻥ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻥ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ
ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ..
ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ !
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﭼﺸﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ
ﮐﻪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ها ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ که
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﺵ .... ﻫﯿﭻ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ
ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺍﻡ
ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ / ﺭﻭﺷﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ / ﺳﺎﯾﻪ
ﺍﻡ ﻫﻢ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ نیاﯾﺪ!
ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺗﺎﻥ ﺩﻟﮕﯿﺮﻡ
ﺩﺭﻭﻏﻬﺎﯾﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﯽ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ!
ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ﺧﻮﺏ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ !
.
.
.
ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺯﺧﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ ..... ﻧﻤﮏ ﺩﺍﺭﯼ!؟
